Kunice - Kunitz

W 1250 r. pojawiła się nazwa wsi w formie Cunino, w 1297 r. – Kunicz, ok. 1300 r. – Kunitz, w 1318 r. Cunicz, w 1414 r. – Kunilz, w 1445 r. – Cünytz. W XVIII w. wieś składała się z trzech części: Ober-, Nieder- Kunitz i Seegasse. Właścicielką Górnych i Dolnych Kunic była Marianne Eleonore von Stange (1722). Następnie Górne Kunice należały do Balzera von Pusch (1761) i Sopie Elizabeth von Pusch (1773). Natomiast Dolne Kunice w tym czasie należały do Hansa Albrechta von Stange (1755), Sabiny Heleny, wdowie po baronie von Kottulinskym (1743), Johanna Friedricha Sigmunda von Stange (1767), który w 1774 r. objął w posiadanie obie części wsi. W 1781 r. właścicielem obu części był nieznany z imienia von Stange. W 1797 r. radca handlowy Harnwolf sprzedał obie części oraz Zimnice Siegmundowi von Rothkirch z Barcinka (Berthelsdorf). W pierwszej połowie XIX w. dobra rycerskie w dolnej części Wsi były własnością: spadkobierców Frommholda (1830), Karla Frommholda (1845), Arthura Prins-Reichenheima (1876), wdowy Mety Thiel (1894), Waldemara Jurock (1910) i Mety Jurock de domo Schulz (1937). Właścicielami dóbr rycerskich w górnej części Kunic byli: Schubert (1830), Eduard Schubert ze Spalonej (1845, 1876), wdowa Elise Schubert de domo Schmidt ze Spalonej (1894, 1910). W latach 1923-1945 majątek należał do rodziny von Kreis.
Obecnie wieś jest siedzibą gminy Kunice. Na terenie Kunic znajduje się największe z podlegnickich jezior. Jezioro Kunickie ma powierzchnię ok. 95 ha i głębokość do 7 m. We wschodniej stronie znajduje się Wyspa Mew (1 ha), która swoją nazwę zawdzięczała masowo gniazdującym tam ptakom.
W pobliżu jeziora zachowała się jedna z rezydencji zbudowana w latach 50. XVI w. W połowie XVII w. dokonano jej przebudowy w stylu barokowym. Kolejne prace przeprowadzono w latach 60. XVIII w. i w 1799 r., kiedy zmodernizowano wnętrza. W latach 20. XIX w., po kolejnej przebudowie obiekt stracił swoje renesansowe cechy.
Kościół parafialny Serca Jezusowego wzmiankowany był w 1318 r. Pierwotnie wzniesiony w średniowieczu zachował zachodnią wieżę, do której dostawiono w XVIII w. (ok. 1755 r.) barokowy korpus nawowy z łącznikiem. Najstarszą jego częścią jest wieża zbudowana z kamieni. Korpus budynku pochodzi z XVII/XVIII w. Wnętrze nakryte pozornym sklepieniem wspartym na słupach empor zachowało kilka płyt nagrobnych z XVI – XVIII w. W 1993 r. kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa został odbudowany po pożarze z 1989 r. i konsekrowany przez biskupa Tadeusz Rybaka.

Położenie: 51°13′27,0″N 16°14′55,2″E
Liczba mieszkańców: 1933 – 908, 1939 – 885, 2002 - 1640.

Źródła:
Gumiński T., Legnica i okolice. Przewodnik, Legnica 1993
Łuczyński R.M., Rezydencje i majątki szlacheckie w powiecie legnickim do 1945 roku, Wrocław 2012
Pilch J., Zabytki architektury Dolnego Śląska, Wrocław 1978
http://www.verwaltungsgeschichte.de/liegnitz.html#landkreis