Kościół św. Jana Chrzciciela (Johanneskirche)

 Pierwszy kościół p.w. św. Jana był już w Legnicy w wieku XI za czasów Kazimierza Odnowiciela. Na pewno przed 1284 rokiem należał do franciszkanów, przybyłych za zgodą biskupa na Śląsk. Legnicki książę Henryk V ofiarował teren pod świątynię i klasztor zakonnikom, którzy wraz z mieszkańcami zbudowali gotycki kościół (1294). Po pożarze miasta w 1338 roku, dzięki pomocy księcia Wacława I rozbudowano tę świątynię (1341). W czasie reformacji, w 1522 roku przeszła ona w posiadanie protestantów, od 1566 – kalwinów. Po rozebraniu kartuzji w 1548 roku do kościoła św. Jana przeniesiono nekropolię książąt legnickich. Od 1629 roku kościół pełnił funkcję parafialnego gminy protestanckiej. W 1677-79 roku prezbiterium kościoła przebudowano na Mauzoleum Piastów, będące apoteozą tego rodu. W 1698 roku z rozkazu cesarskiego kościół został przekazany jezuitom.

Obecny budynek kościoła św. Jana powstał w latach 1714-1720. Powstał on na wzór kościoła św. Mikołaja na Małej Stranie w Pradze. W związku z budową nowej świątyni zniszczeniu uległo bogate wyposażenie wcześniejszego kościoła. Wieże ukończono w 1727 roku. W 1744 r. runął dach i częściowo sklepienie, a w 1793 reszta sklepienia poza polem nad emporą. W latach 1801-1804 doszło do odbudowy kościoła. Od 1801 roku kościół św. Jana był jednym katolickim kościołem w mieście i okolicy.

Przy zachodniej części kościoła św. Jana, w latach 1700-1706 zostało wzniesione przez Martina Frantza, wg projektu J.G. Knolla kolegium jezuickie. Po kasacie jezuitów w 1733 r., gimnazjum przeniesiono do Żagania. Obecnie znajduję się tutaj klasztor Franciszkanów i Katolickie Liceum Ogólnokształcące.

Źródła:
Diecezja Legnicka. Schematyzm, pod red. Ks. Dr Józefa Lisowskiego, Legnica 2002
Zabytki sztuki w Polsce. Śląsk, Warszawa 2006