Aleja Orła Białego (Königsallee)

Aleja powstała wraz z wytyczeniem cmentarza na Przedmieściu Wrocławskim, którego poświęcenie miało miejsce w 1822 r. Wyłoniła się z drogi łączącej ulicę Brama Wrocławska z Domem Strzeleckim. Kiedy w 1844 r. przeznaczono cmentarz na część promenad, traktem zainteresowały się firmy budowlane. W efekcie zabudowano odcinek między dzisiejszym placem Wilsona a ulicą Zieloną, tym samym przyłączając go do dzisiejszej ulicy Libana.
W 1847 r. kupiec legnicki Johann Gottfried Baumgart (1788–1864) na własny koszt poszerzył aleję na odcinku od ul. Zielonej do Domu Strzeleckiego, obsadzając obie strony podwójnym szpalerem drzew. Wkrótce aleja otrzymała nazwę Königsallee (aleja Królewska). W następnych latach (ok. 1857 r.) Baumgart ufundował miastu kolejną aleję, będącą przedłużeniem Königsallee, którą mieszkańcy szybko nazwali imieniem fundatora – Baumgartallee.
16 stycznia 1946 r. oba odcinki (Königsallee i Baumgartallee) otrzymały nazwę alei Zygmunta Krasińskiego (p. Wały Zygmunta Krasińskiego). W 1948 r. przyjęto nazwę aleja Orła Białego. W latach 80. XX w. zamknięto wejście alei na plac Wilsona i część ówczesnej ulicy Obrońców Stalingradu została odcięta od pozostałej. Odcinek od ul. Wrocławskiej do Zielonej przyjął nazwę Orła Białego. Aleja rozciąga się na długości 1172,5 m.