My tu gadu-gadu o starych pocztówkach i zdjęciach, przepastnych księgach, wszelkiej maści dokumentach.
Archiwa są ważne i bez nich niewiele byśmy tu zrobili. To fakt. Ale nie zapominajmy o ludziach, którzy żyją! Obok nas. I trzeba słuchać naszych dziadków i babć. Często nie zdajemy sobie sprawy, jakie to genialne źródła wiedzy o swoich małych ojczyznach. Lepsze od książek, bo tam zawarte są głównie mądrości historyków, archiwistów, dokumentalistów i innych, ważnych i cennych ludzi, którzy na tym polu mają niewątpliwe zasługi. I to bezdyskusyjne. Ale...
To ludzie tworzą historię, każdego dnia. Dlatego każdy dzień trzeba tu wykorzystać. Słuchajcie starszych mieszkańców Legnicy, bo mają wiele do powiedzenia, tylko mało kto chce ich wysłuchać.
W tym wątku mam nadzieję poczytać o historiach zasłyszanych. Nie przeczytanych w książkach, ale wysłuchanych od babci, dziadka, ich znajonych, albo naszych starszych sąsiadów. Posłuchajcie ich, a gwarantuję, że się nie zawiedziecie i dowiemy się wielu ciekawych rzeczy.
Spieszmy się słuchać ludzi, tak szybko odchodzą.
Do dzieła.

Bardzo dobry pomysł. Nie dalej jak wczoraj 26.02.2012 odwiedziła miejsce swojego dzieciństwa Legnicę znana żydowska poetka Tiferet Hakak ( w czasie pobytu w Legnicy w latach 1947-57 nosiła nazwisko Rita Rabi). Mieszkała na ulicy Tatarskiej 4 na II p. Chodziła do szkoły podstawowej TPD przy ul. Zielonej. Jej wychowawczynią była p. Zajaczkowska. Strasznie chciała spotkać się z kimś z klasy. Niestety nikogo takiego nie znałem. Ucieszyłem się z tego kontaktu i bedę go podtrzymywał. Miło słyszeć, ze ktoś z Legnicy gdfzieś poza granicami Polski zyskał sławę. Warto zwracać uwagę na obcokrajowców interesujących się naszym miastem. Wyjechała z Legnicy z pełnym workiem wzruszeń. Być może po tej wizycie nasze miasto zostanie wspomniane w poezji hebrajskiej.

Wspaniały, ciepły post. Ja też podzielę się wspomnieniem, aczkolwiek trochę starszym. Znałem p. Gampe urodzonego w Neusalz, po wojnie osiadłego w Legnicy. Jak wspominał, w 1944 roku był na szkoleniu lotniczym na naszym lotnisku i miał okazję chodzić po mieście. Nie wspominał tego miło, mówiąc że było zaniedbane, brudne i zatłoczone. Sam jednak podkreślał, że było to spowodowane wojną i ewakuacją ludności. Dużo opowiadał o swojej służbie w lotnictwie na terenie Czech i Francji, ale to już nie ten temat. Niestety zmarł w 2007 roku. Nie zdążyłem wypytać o szczegóły i zapisać ich. Będę Go dobrze wspominał...

Proponuję także utrwalać wydarzenia na zdjęciach.I to niekoniecznie ważne i kameralne-fotografujmy rozbiórki kamienic,zmieniające się oblicza ulic,nowo powstałe budynki.Tyle ciekawych wydarzeń ucieka bezpowrotnie......

Maciek
Jest na pewno wiecej takich Legniczan. Sam spotkalem sporo.
I lepsi i gorsi.
Znany adwokat amerykanski Lejb Fogelman jest z Legnicy, Lew Rywin jest z Legnicy, apecjalista od fizyki atomowej Karol Skornik reprezentujacy Polske w Paryzu jest z Legnicy. Anda Rottenberg jest tez z Legnicy. Znana artystka Szaposznikow jest z Legnicy.
Emerytowany Admiral floty wojennej Aleksander Tyszler jest z Legnicy.
Byly reprezentacyjny pilkarz reprezentacji Izraela Jurek Sorynow, gral wiele lat w DZiewiarzu (bramkarz) i tenisista stolowy, niestety ze mna przegrywal.

Szymon informuj tych ludzi o tej stronie, niech się ujawnią i piszą. Trzeba się spieszyć bo ludzie tak szybko odchodzą. Lew Rywin chodził na korepetycje do mojej Żony - Lidii, jak pewno wiesz. Anda była na Zjeździe Legniczan. Jurek czy Józef Sarynow ? A Mojżesz Fisz to Twój krewny ? Sam widzisz ile pytań się rodzi. Dlatego ważne jest zbieranie tych informacji i zapisywanie. Pozdrawiam i do zobaczenia

Maciej z Legnicy

Jozka, czy Jurka nazywalismy tak i tak w szkole byl Jurek, ale w metryce bylo Jozef, a potem jak gral, to Josip.
DAm link na inne listy.
A Mojzesz Fisz to moj sw. pamieci ojciec.
Mam troche zdjec z tamtych lat, organizowal w legnicy pierwsze kluby sportowe, Gwiazda, Spojna, Legnicki Klub Szachowy, Czarni, Start, Dziewiarz, Miedz i na koncu Konfeks. Byl tez aktywny w Ikarze (zapasy), w CZarnych byly wtedy na niezlym poziomiie sekcje tenisa stolowego,Boksu, kolarska z Elkiem Grabowskim (wyscig Pokoju), turystyczna i plywanie.
A chlopcy z naszej szkoly grali w mlodzikach i juniorach, mistrzostwo Dolnego Slaska.
Pamietal jak zbieral z Glogowskiej huliganow do boksu i pilki nozenej (latem pilka, zima boks). A w pingponga gral tez Kropiwnicki, tobie znany.
Ot, tak sobie wspominam tamte czasy.
Oprocz tego pamietam, klub Stanislawowiakow, Ukraincy, Polacy , Zydzi, ktorzy spotykali sie ze soba i byli bardzo przywiazani do siebie pamietam nazwiska: Boryslawskich, Samockich, Pabierowski, Fisz, Derkacz.
Wszyscy tesknili do swojego Stanislawowa I wszyscy potrafili sie dogadac w tych 3 albo 4 jezykach: Ukrainski, polski, zydowski i niemiecki.

Zerknij tu: [konfeks-legnica.com]

Maciej z Legnicy

Maciek
Z mietkiem gralismy razem w druzynie. On byl pracus bardzo zaangazowany i tenis stolowy byl jego konikiem, zreszta jak i moim. Mietek , albo PAszka jak go nazywalismy ial lepsze nerwy ode mnie. Ale np w debla gralismy bardzo dobrze razem, ja mankut a on praworeczny.
Dskonaly kolega i przyjaciel.
Od czasu do czasu spotykamy sie w Legnicy, ale byl tez ze swoja druzyna dzieci duzo lat temu u nas w domu w Kopenhadze.
Nie wiem czy wiesz, ale mam cos w rodzaju medalu zasluzonego dzialacza kultury fizycznej na Dolnym Slasku.
Ot, wspomnienia.

Witam,
To czego mi brakuje tutaj to historia Legnicy i historie legniczan ;
urodziłem się w Legnicy ,ale cała moja rodzina ,czy lepiej napisać familia - dotarła do Legnicy ze Stanisławowa/Bohorodczan .
Nie ma nigdzie historii ulic Legnicy toż po wojnie - bo przecież docierały to całe rodziny przerzucane z różnych stron - już samo ich dotarcie do Legnicy to całę historie ,bo wyobrażcie sobie rok 1945 i transporty kolejowe - jak ci ludzie sie porozumiewali jakimi drogami czy sposobami uzyskiwali informacje o sobie nawzajem i jak to realizowali ze byli w stanie dotrzeć w jedno miejsce i tam się spotkać .
Docierali do niemieckiego miasta gdzie całość otoczenia była w języku niemieckim ,ich 'dokumenty" ograniczały się do świstka papieru z dawnego miejsca zamieszkania czy lepiej powiedzieć wysiedlenia .
Gdzie sa mapy ulic i zmian nazw tych ulic w piewszych latach po wojnie ,gdy jednoczesnie niemal tworzył się wewnetrzny podział Legnicy na część polską i częśc okupacyjną -dla uproszczenia .
Dodatkowo w tamtych latach wszyscy zapewne mieli lub musieli miec przydział do pracy -nie wiem jak to było realizowane ,nie mówiąc o innych fragmentach zycia dawnej legnicy .
I to sa moim zdaniem bardziej fascynujące historie nałozone dodatkowo na wszystko zastane po byłych mieszkańcach - niemcach .
Przecież restauracja mojego ojca -Zorza nie nazywała się przed II wojną tak samo , czy kasyno oficerskie po wojnie było też kasynem oficerskim przed wojną ? a co z kinem ? to wszystko sa ułamki historii usłyszane ,ale jak to powiązać z tym że jeszcze gdzieś musiał mieszkać koń i mógł mieszkać , jak to się miało do przydziałow mieszkań czy czegos co powodowało ze całe rodziny mieszkały obok siebie w tej samej kamienicy ? Gdzie mapa nazwisk i ulic zajmowanych np przez ludzi z Bohorodczan czy Stanisławowa -jestem przekonany ze tamci ludzie mieli tez instynkt stadny czyli starali się mieszkac blisko siebie .
Bedę wdzieczny za kontakty tych którzy cos wiwedza na ten temat ,bo niestety dopiero teraz wychodzi jak mało słuchałem mego ojca

prosw

Ot kolejny nierozpoznany rozdział legnickiej historii, a być może rozpoznany, tyle, że nie dość upubliczniony w publikacjach o tym traktujących.

Abstrahując od repatriacji - bo o niej, jak przebiegała, z jakimi trudnościami i niedogodnościami się wiązała dość sporo publikacji traktuje - to samo przybycie i osiedlanie się w poniemieckim niezniszczonym mieście było ciekawym przeżyciem. Sprawa była o wiele prostsza niż w miastach zniszczonych wojną jak np. we Wrocławiu czy Głogowie - nie mówiąc już o Warszawie w której w 1945 r. prawie pół miliona osób mieszkało w ruinach...

Na pewno swoistym szokiem dla ludzi, którzy na kresach mieszkali na wsiach bez dostępu do podstawowych "mediów" było przybycie do stosunkowo bogatego miasta, gdzie w kamienicach był dostęp przynajmniej do podstawowych mediów. Tęsknotę za utraconym często więc rekompensowała zmiana sposobu życia i udogodnienia jakie miasto za tym niosło.

Zmiana nazewnictwa to odrębny rozdział historii - bo po 1945 r. zajmowały się tym i urzędy na szczeblu regionalnym jak i centralnym. Logiki w tym za bardzo nie było, bo jedne nazwy spolszczano zmieniając niemieckie brzmienie, inne przywracano do pierwotnych "historycznych" nazw, a jeszcze innym nadawano zupełnie nowe nazwy np. od nazwiska pierwszego polskiego sołtysa...

----------

Mnie ciekawi jak temat został zgłębiony w innych "bliźniaczych" miastach np. Świdnicy czy Jeleniej Górze. Czy brak legnickich źródeł można w części zrzucić na pobyt radzieckich żołnierzy czy jednak każde miasto na Ziemiach Odzyskanych cierpi podobne niedoinformowanie?

Nie powiedziałbym, że brakuje źródeł odnośnie powojennego oswajania miasta przez przybywających tutaj Polaków. Po prostu nikt jeszcze nie zajął porządnie tym tematem, a z każdym rokiem ubywa ludzi, którzy przeżyli tamte ciężkie lata.

Skoro nikt nie podejmuje tematu, a źródła z czasem "wysychają" to w efekcie mamy brak źródeł - niestety.

Na szczęście biblioteki i archiwa nie wysychają ;-) A dłuższych i krótszych wspomnień o Legnicy 1945-1948 naprawdę nie brakuje. Trzeba tylko dobrze poszukać.